Zo nu en dan kun je uit de media zomaar een nieuw woord opvangen en toevoegen aan je woordenschat. Vooral bij het luisteren naar politieke praatprogramma’s vallen me maandelijks nieuwe woorden op die, omdat ze nu eenmaal heel gewichtig klinken, direct overgenomen worden door eenieder die graag wil meepraten. Zo werd het woord ‘prematuur’ in de verkiezingstijd veelvuldig gebruikt in de betekenis van ‘voorbarig’ terwijl ik daarbij nog iedere keer aan te vroeg geboren baby’s moest denken.
Rita Verdonk heeft in haar glorietijd tijdens het debat over de paspoortenkwestie van Ayaan Hirsi Ali wel zo’n 30 keer plechtig het woord ‘vooralsnog’ gebezigd, waarmee ze eigenlijk wilde zeggen dat ze het op dat moment ook allemaal niet meer zo goed wist. Nu, terwijl de kabinetsformatie steeds meer begint te lijken op een slaapverwekkende soap met slinkende kijkcijfers waar men eigenlijk de stekker uit zou moeten trekken, staat één woord duidelijk met stip op nummer een. Alle presentatoren en journalisten hebben de mond vol van ‘Mastodonten’. Op het eerste gehoor kreeg ik associaties met tandpasta en van dat spul in dure anti-rimpelcrèmes, maar volgens de Dikke van Dale zijn mastodonten prehistorische olifanten.
Al ken je de betekenis niet, je snapt uit de context heus wel waar ze het ongeveer over hebben. De mastodonten in de politiek zijn die grijze en wijze mannetjesolifanten die hun sporen allang hebben verdiend en die in zwaar weer ongevraagd het roer over wensen te nemen en hun slurf overal in willen steken. Ook in onze gemeente heeft de ouwe kudde dikhuiden grote moeite met het doorgeven van het stokje en hebben ze het liefst dat de jongen piepen zoals zij eens zongen.
Nu ben ikzelf van nature een nogal ongeduldig vrouwspersoon die altijd wel in is voor iets nieuws en die gelooft in de kracht van verandering en heb ik misschien daarom wel niet zoveel op met conservatieve, onverzettelijke mammoeten die halsstarrig blijven staan en nooit eens mee naar voren willen. Ik vraag me bijvoorbeeld vaak vertwijfeld af waarom de Dijk na al die jaren van auto’s en bussen nu voor de afwisseling niet eens een tijdje verkeersvrij verklaard zou kunnen worden? Gewoon, al is het maar voor een seizoen, om te kijken hoe dat bevalt. Wanneer wordt het verpauperde parkeerterrein onder aan de Dijk nu eindelijk eens opgeknapt en ingericht waarvoor het is bedoeld, namelijk voor het parkeren van bussen. Hoelang en hoe vaak moeten de mammoeten hierover nog vergaderen en discussiëren en evalueren?
Geduld is een schone zaak en rustig aan dan breekt het lijntje niet, maar kom op zeg: als we te lang blijven wachten verandert geduld in lijdzaamheid en dat woord komt in mijn vocabulaire niet voor. Daarom manifesteer ik me zondagmiddag, 19 september a.s. van 13.00 – 16.00 uur op het Noordeinde op een stukje Dijk en ga ik genieten van muziek, kunst en gelijkgezinde mensen om me heen. Mensen die blijven geloven dat het toch ook echt anders kan, maar dan moet je het wel willen zien.
PS: En geloof het of niet, ik ben dan misschien wel een dromer en een dwaas, maar de 3J’s komen ook om een paar liedjes te zingen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Gudy, het Groentje van GroenLinks